بیاد می آورم هنگامی که در سال 1369 بعنوان دانشجوی ترم یک رشته علوم آزمایشگاهی در دانشگاه علوم پزشکی ایران وارد کلاس "مقدمات علوم آزمایشگاهی" شدم، استاد از اهمیت نمونه گیری صحیح از بیمارو صد البته از نوشتن خوانا و خوش خط اسم و مشخصات بیمار بر روی ظروف نمونه گیری سخن می گت. در آن زمان متداول بود که اطلاعات بیمار با ماژیک بر روی ظروف نمونه گیری نوشته شود. بیاد دارم که بعنوان کوییز پایان جلسه این سوال مطرح شده بود که "به دو خطای رایج در هنگام ثبت اطلاعات بیمار بر روی ظروف نمونه گیری اشاره کنید" و من که فعالانه در کلاس حضور داشتم، بلافاصله دو مورد زیر را نوشتم و برگه خود را تحویل دادم و البته نمره کامل هم گرفتم:
اول: نوشتن اطلاعات بیمار با ماژیک قرمز بر روی لوله های خونگیری، چرا که رنگ خون و ماژیک هر دو قرمز است و نوشته ها بخوبی دیده نمیشود.
و دوم: استفاده از ماژیک وایت برد بجای ماژیک رنگ ثابت چرا که براحتی پاک میشد.
بعدها در حین مراحل کارآموزی شاهد بود که در برخی بیمارستانها از چسب های کاغذی برای نوشتن اطلاعات بیمار استفاده میشود. که اندازه چسب و شکل آن کاملا به حوصله و سلیقه نمونه گیر مربوط بود و اغلب با خطی ناخوانا و کشیده اسم بیمار بر روی آن نوشته میشد.
و این اولین ردپای ورود برچسب به آزمایشگاه بود.
در طی سالیان بعد برخی مدیران آزمایشگاه که خوش ذوقتر و گشاده دست بودند از برچسب های کوچک یک در یک و نیم سانتی لوازم التحریرها خریداری کرده و در اختیار نمونه گیری قرار میدادند. و اگر آزمایشگاهی پیدا میشد که برچسب بزرگتری میتوانست تهیه کند بسیار مایه مباهات بود.
بدین نحو گذشت و تا سال 1398 هنوز خبری از لیبل های آزمایشگاهی به شکل امروزی نبود، تا آنکه ... (ادامه مطلب را در وبلاگ بعدی دنبال کنید)
